Iets later dan gepland zijn we op 13 december '17 voor 2,5 weken naar Tanzania afgereisd. Dit keer met de bedoeling het nieuw gebouwde naaiatelier in gebruik te nemen, de naailessen een nieuw vervolg te geven en voor de verdere inrichting in eigen beheer zorg te dragen. De machines, stoffen, fournituren, gereedschappen en materialen, die we in juni 2016 achtergelaten hadden, waren heel goed bewaard. Alles was in takt en aanwezig.

Er hebben zich dit keer 2 weesjongens (13 jr.) en 1 weesmeisje (17 jr.) aangemeld om onze kennis aan over te dragen. Het meisje en één van de jongens zijn begonnen om door Ella opgeleid te worden tot coupeuse c.q. coupeur. Twee "eerdere"cursisten van juni 2016, hebben vervolglessen ontvangen. Ella vertelde, dat zij "de draad zo weer opgepikt" hadden.

Degene die de naailessen volgde heeft o.a. een broek voor zichzelf getekend, geknipt en vervaar-digd met zakken erop en voor de gulp een rits ingezet. De beide jongens waren erg nieuwsgierig en leergierig.

De andere jongen (Mozes) heeft onder leiding van Tjipke en in samenwerking met hem een kniptafel en een opbergkast vervaardigd, zodat hij op het laatst de electrische boor/schroefmachine en het timmermansgereedschap al aardig kon hanteren. Daarnaast is er nog een paskamer, een kledingophangstang, een spiegel en een schoolbord aangebracht. Zowel de opleidingen "kledingmaken" als "meubelmaken" zijn succesvol verlopen.

Verder is er kontakt gelegd met een plaatselijke naaister uit Arusha. Door haar bij het project te betrekken willen we voorkomen dat haar bron van inkomen aangetast wordt.

Zij was heel erg blij met de gemaakte kniptafel, want ze tekende en knipte haar patronen en stoffen altijd op de grond. Ook is er in opdracht een naaimachine-reparateur uit Aruha langs gekomen voor de reparatie van een naaimachine en voor het afstellen van de lockmachine. Bij een eventuele aanschaf van een nieuwe naai- en of lockmachine kunnen we ook bij hem terecht.

Aan de directie van het weeshuis is voorgesteld, wat de productie van uniformen en andere kleding betreft, de leerlingen daarvoor een vergoeding te geven in de vorm van geld voor hun studie in het vervolg- en universitair onderwijs. In eerste instantie viel dit niet in goede aarde. Zij waren gewend hiervoor een bijdrage in de vorm van donaties te ontvangen. We hebben geprobeerd hen duidelijk te maken, dat dit zowel voor de leerling zelf (bevordering zelfvertrouwen en verantwoor-delijkheidsgevoel) als voor degene, die deze donaties geven, heel goed werkt. Uiteindelijk is hierover toch overéénstemming bereikt. Het naaiatelier is nu helemaal ingericht.

Met dank aan Mozes, die Tjipke fantastisch geholpen heeft, en die nu zelf in staat is om kleine onderhoudsklusjes uit te voeren. Als afwisseling op de werkzaamheden, was er tussen de middag ook altijd tijd voor ontspanning. In verband hiermee hebben verscheidene (voet)ballen meegeno-men, waar veel animo voor was.